دانم اكنون از آن خانه دور
شادي زندگي پر گرفته
دانم اكنون كه طفلي به زاري
ماتم از هجر مادر گرفته
هر زمان مي دود در خيالم
نقشي از بستري خالي و سرد
نقش دستي كه كاويده نوميد
پيكري را در آن با غم و درد
بينم آنجا كنار بخاري
سايه قامتي سست و لرزان
سايه بازواني كه گويي
زندگي را رها كرده آسان
دورتر كودكي خفته غمگين
در بر دايه خسته و پير
بر سر نقش گلهاي قالي
سرنگون گشته فنجاني از شير
پنجره باز و در سايه آن
رنگ گلها به زردي كشيده
پرده افتاده بر شانه در
آب گلدان به آخر رسيده
گربه با ديده اي سرد و بي نور
نرم و سنگين قدم ميگذارد
شمع در آخرين شعله خويش
ره به سوي عدم ميسپارد
دانم اكنون كز آن خانه دور
شادي زندگي پر گرفته
دانم اكنون كه طفلي به زاري
ماتم از هجر مادر گرفته
ليك من خسته جان و پريشان
مي سپارم ره آرزو را
بار من شعر و دلدار من شعر
مي روم تا بدست آرم او را

در انتظار خوابم و صد افسوس
خوابم به چشم باز نميآيد
اندوهگين و غمزده مي گويم
شايد ز روي ناز نمي آيد
چون سايه گشته خواب و نمي افتد
در دامهاي روشن چشمانم
مي خواند آن نهفته نامعلوم
در ضربه هاي نبض پريشانم
مغروق اين جواني معصوم
مغروق لحظه هاي فراموشي
مغروق اين سلام نوازشبار
در بوسه و نگاه و همآغوشي
مي خواهمش در اين شب تنهايي
با ديدگان گمشده در ديدار
با درد ‚ درد ساكت زيبايي
سرشار ‚ از تمامي خود سرشار
مي خواهمش كه بفشردم بر خويش
بر خويش بفشرد من شيدا را
بر هستيم به پيچد ‚ پيچد سخت
آن بازوان گرم و توانا را
در لا بلاي گردن و موهايم
گردش كند نسيم نفسهايش
نوشد بنوشد كه بپيوندم
با رود تلخ خويش به دريايش
وحشي و داغ و پر عطش و لرزان
چون شعله هاي سركش بازيگر
در گيردم ‚ به همهمه ي در گيرد
خاكسترم بماند در بستر
در آسمان روشن چشمانش
بينم ستاره هاي تمنا را
در بوسه هاي پر شررش جويم
لذات آتشين هوسها را
مي خواهمش دريغا ‚ مي خواهم
مي خواهمش به تيره به تنهايي
مي خوانمش به گريه به بي تابي
مي خوانمش به صبر ‚ شكيبايي
لب تشنه مي دود نگهم هر دم
در حفره هاي شب ‚ شب بي پايان
او آن پرنده شايد مي گريد
بر بام يك ستاره سرگردان

فروغ

نمي دانم چه مي خواهم خدا يا
به دنبال چه مي گردم شب و روز
چه مي جويد نگاه خسته من
چرا افسرده است اين قلب پر سوز
ز جمع آشنايان ميگريزم
به كنجي مي خزم آرام و خاموش
نگاهم غوطه ور در تيرگيها
به بيمار دل خود مي دهم گوش
گريزانم از اين مردم كه با من
به ظاهر همدم ويكرنگ هستند
ولي در باطن از فرط حقارت
بدامانم دو صد پيرايه بستند
از اين مردم كه تا شعرم شنيدند
برويم چون گلي خوشبو شكفتند
ولي آن دم كه در خلوت نشستند
مرا ديوانه اي بد نام گفتند
دل من اي دل ديوانه من
كه مي سوزي از اين بيگانگي ها
مكن ديگر ز دست غير فرياد
خدا را بس كن اين ديوانگي ها

از بيم و اميد عشق رنجورم
آرامش جاودانه مي خواهم
بر حسرت دل دگر نيفزايم
آسايش بيكرانه مي خواهم
پا بر سر دل نهاده مي گويم
بگذاشتن از آن ستيزه جو خوشتر
يك بوسه ز جام زهر بگرفتن
از بوسه آتشين خوشتر
پنداشت اگر شبي به سرمستي
در بستر عشق او سحر كردم
شبهاي دگر كه رفته از عمرم
در دامن ديگران به سر كردم
ديگر نكنم ز روي ناداني
قرباني عشق او غرورم را
شايد كه چو بگذرم از او يابم
آن گمشده شادي و سرورم را
آنكس كه مرا نشاط و مستي داد
آنكس كه مرا اميد و شادي بود
هر جا كه نشست بي تامل گفت
او يك +زن ساده لوح عادي بود
مي سوزم از اين دو رويي و نيرنگ
يكرنگي كودكانه مي خواهم
اي مرگ از آن لبان خاموشت
يك بوسه جاودانه مي خواهم
رو پيش زني ببر غرورت را
كو عشق ترا به هيچ نشمارد
آن پيكر داغ و دردمندت را
با مهر به روي سينه نفشارد
عشقي كه ترا نثار ره كردم
در سينه ديگري نخواهي يافت
زان بوسه كه بر لبانت افشاندم
سوزنده تر آذري نخواهي يافت
در جستجوي تو و نگاه تو
ديگر ندود نگاه بي تابم
انديشه آن دو چشم رويايي
هرگز نبرد ز ديدگان خوابم
ديگر به هواي لحظه اي ديدار
دنبال تو در بدر نميگردم
دنبال تو اي اميد بي حاصل
ديوانه و بي خبر نمي گردم
در ظلمت آن اطاقك خاموش
بيچاره و منتظر نمي مانم
هر لحظه نظر به در نمي دوزم
وان آه نهان به لب نميرانم
اي زن كه دلي پر از صفا داري
از مرد وفا مجو مجو هرگز
او معني عشق را نمي داند
راز دل خود به او مگو هرگز

فروغ

ﻭﻗﺘﯽ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺩﻭستش ﺩﺍﺭﯼ,
ﺣﺴﻮﺩ ﻣﯽ ﺷﯽ...
ﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﺷﯽ...
ﭼﺸﻢ ﺩﯾﺪﻥ ﻧﮕﺎﻫﺎﯼ ﺑﻘﯿﻪ ﺭﻭ ﺑﻬﺶ ﻧﺪﺍﺭﯼ...
ﭼﺸﻢ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻪ...
دوست نداري كسي بهش نگاه كنه
دوست نداري خوشكل بره تو خيابون
دوست نداري غير از بغل خودت جايي ديگه شيطوني كنه
مدام نگرانو دلواپسی...
ﻫﻤﺶ الکی ﺍﺯﺵ ﺩﻟﮕﯿﺮﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻣﯽ ﺷیو همش الكي بهش گير ميدي
همین باعث شروع بحثو دعوا میشه...
ازت دلگیر میشه...
ناراحت میشه...
فک میکنی به درد هم نمیخورید...
فک میکنی زیادی هستی تو زندگیش!
فک میکنی نباشی راحت تره...
ولی نمیدونه تمامه اینا از رو دوست داشتنه...
یه دوست داشتنه واقعيه ...
یهو دعواها شروع میشه...
دعواها اوج میگیرن...
بیشترو بیشتر میشن...
آخرشم...
آخرشم همه چی تموم میشه...
ولی چرا اینجوری شد؟؟!
قسم میخورم ﻫﻤﺶ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺯﯾﺎﺩﻩ...
وقتی بیش از حد دوسش داشته باشی...
از دستش میدی...
انگار این قانونه طبیعته... ×_×

ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻣﯿﮑﻨﯽ، ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺵ ﭼﯿﺴﺖ ...
ﻭ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ میگویی، ﮐﻪ خاطرات گذشته ات را ساخته ...
ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ برهان ...
کدامین ﻋﻘﻞ ...
کدامین منطق ...
ﺍﯾﻦ ﺭﺍ میپذیرد ؟؟؟
ﭘﺲ .....
ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺍﺕ، ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻧﮑﺮﺩﯼ،
یقین بدان . . .
ﺗﻮ، ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ی ﻣﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮﯼ، ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮدی !!

كه چرتكه بدست مي گيرند و حساب و كتاب مي كنند…و آن روز تو بايد تاوان آنچه با من كردي را پس بدهي!!!

به چه درد من مي خورد...!؟؟؟؟

هــے غـَریبــﮧ

شـَب عـَروسے کــُت و شـلوار سیــاهش را بـﮧ او بپـُوشــاטּ

رنـگ ِ سیــآه بـﮧ مـَـرد ِ مـَـטּ خـیلے می آیـَد

بـند کـرواتـش رآ خـُـودت سـفت کـُن

ایــטּ کــار را دوسـت دآرد...

وقـتے دستــانت را مے گیــرد

خـُـودت را در آغـُـوش ِ او بینـداز...

بــا ایــטּ کــار احســآس ِ آرامـِش مے کــُند

زَحمـَت ِ تــاج عـَروس رآ نــَکش

سـَلیقـﮧ اش رآ خـُـوب مے دانـَم ، بـَرایت گـِرفتـﮧ اسـت

خـُلاصـﮧ کـُنم غـَریبـﮧ

جــان ِ تـُـو و جــاטּ ِ مـَـرد ِ مـَـטּ...

هی رفیق... 

او که در اغوش توست... 

ارزوی من بود... 

خوش به حالت...

احتـــرامــــ بﮧ ^{ب؏ضےــﺂ}   

مستـפـبـــ  هـــم  ^כּـےـس چــﮧ بړســﮧ بــﮧ واجبـــ

בﻟﻢ ﮔــــــــــــﺮﻓﺘــــــــﻪ....!!!
ﺑــــــﻪ ﻗבﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫــــــﺎﯾﯽ ﮐﻪ..
ﺧﻨבﯾבﻡ....
ﻭ ﻫﻤـــﻪ ﺁבﻡ ﻫــــــﺎ ﺭﺍ ﺧﻨــــــــــــﺪﺍﻧﺪﻡ....
ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﺑـــــــــــﻮﺩ ﮐﻪ ﺻــــــــבﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﻢ....
ﮔـــــــــﻮﺵ ﻫﻤــــــــــــﻪ ﺭﻭ ﮐــــــــﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ...
ﺍﻣــــــآ حــــآلآ..
ﺻـــــــבﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ....
ﺣﺘﯽ ﺧـــﻮבﻡ ﻫــــــﻢ ﻧـــــﻤﯽ ﺷﻨــــــﻮﻡ.. ...
בﻟﻢ ﺑﺎﺭﺍטּ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ...
ﺑـــــــــﺎﺭﺍטּ....!!!
בﻟﻢ ﺩﺭﯾﺎ ...
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ...
ﺩﺭﯾــــــــــــــــــﺎ....!!!
בﻟﻢ ... בﻝ ... ﻣﯽ ﺧـــــــــــــﻮﺍﻫﺪ ...
ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﺮ בﻟـــــــــے....!!
عــــــشـــق تو شوخــــــے زیبایی بود که خـבاوند با قلب مــטּ کرد...!!
زیبا بود امّا شوخـــــے بود....!!
حالا......
تو بی تقصیری....!
خــבای تو هم بی تقصیر است...!
من تاواטּ اشتباه خوב را پس میدهم...!
تمام این تنهایی تاواטּ....!
« جدّی گرفتن آن شوخــــــــے » است...!
ک بـــــــے ریا عاشقت شــבم و....!
گرفتار عشقــــــــــے یکطرفه....!
و اما با رفتنت مــــــטּ مانــבم و....!
قلبــــــــــــــــــے شکسته و ذهنـــــــے تا ابــــــــــــــــב دیووانــــــه....!

مرا ببر
به همان روز
همان ساعت
و همان خیابان
که تو عابر بودی و ُ
من
ناشناس.
بار دیگر
برگرد و نگاهم کن
این
آخرین تصویری ست که از خود
به یاد دارم‌‌.‌

بــﻪ ﺟـﺎﯾــﯽ ﺭﺳـﯿـﺪﻡ ﮐـﻪ ﺩﯾـﮕـﻪ ﺧـﯿـﻠـﯽ
ﭼـﯿـﺰﺍ ﻭﺍﺳـﻢ ﻣـﻬﻢ ﻧـﯿـﺴـﺖ
ﺟـﺎﯾـﯽ ﮐـﻪ ﻭﻗـﺘـﯽ ﯾـﮑـﯽ ﺩﻟـﻤـﻮ ﻣـﯽﺷـﮑـﻨـﻪ
ﻣـﺜﻞ ﺁﺏ ﺧـﻮﺭﺩﻥ ﻣـﯿـﺬﺍﺭﻣـﺶ ﮐـﻨـﺎﺭ
ﺟـﺎﯾــﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺎ ﺩﯾـﺪﻥ ﺑـﯽ ﻣـﻌﺮﻓـﺘـﯿـﺎ
ﻓـﻘـﻂ ﻣـﯿـﮕـﻢ " ﺑـﻪ ﺩﺭﮐـ"
ﺩﯾـﮕـﻪ ﻧـﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻣـﺪﻥ ﮐـﺴـﯽ ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﻣـﯿﺸــﻢ
ﻧـﻪ ﺍﺯ ﺭﻓـﺘـﻦ ﮐـﺴـﯽ ﻧـﺎﺭﺍﺣـﺖ ﮐـﻪ ﺑـﺨـﻮﺍﻡ ﻧـﺎﺯﺷـﻮ ﺑـﺨــﺮﻡ ﺑـﺮﮔـﺮﺩﻩ
ﺑــﯽ ﺍﺣـﺴـﺎﺱ ﻧـﺒـﻮﺩﻡ......
ﯾــﻪ ﮐـﺴـی ﺍﻭﻣــﺪ ﺗـﻮ ﺯﻧـﺪﮔـﯿــﻢ ﮐــﻪ
ﯾــﻪ ﺳــﺮﯼ ﺑــﺎﻭﺭﻫــﺎﻣـﻮ ﺍﺯ ﺑـﯿــﻦ ﺑـﺮﺩ
ﻫـﻤـﻮﻧـی ﮐــﻪ ﮔـﻔـﺘـ "ﺗـﻮ ﻭﺍﺳــﻪ
ﺍﯾـﻦ ﺩﻧـﯿـﺎ ﺯﯾـﺎﺩﯼ ﺧــﻮﺑـﯽ و مهربونی"
ﺁﺑــﯽ ﭘـﺸـﺘـ ﺳــﺮ ﮐـﺴــﯽ ﻧﻤــﯽ ﺭﯾـﺰﻡ
ﮐــﻪ ﺑﺮﮔــﺮﺩﻩ ..
ﻫــﺮ ﮐــﯽ ﺭﻓـﺖ "ﺑــﻪ ﺳـﻼﻣـﺖ ...

بـاور کـن مــن هـرگز لــایـق دوسـتت دارم هـای تــو نـبودم
مـلتمـسانـه از تــو میـخـواهـم :
دوسـتت دارم هـایت را بــه کـسی بـگویـی
کـه لــایـق دروغــهایـت بـاشـد …